آنچه درباره کریپتوکارنسی یا رمز ارز باید بدانید

کریپتوکارنسی (Cryptocurrency) که به آن رمز ارز و ارز رمزنگاری شده هم گفته می‌شود، پول دیجیتالی است که در واحد داده (به نام توکن یا کوین) وجود دارد که شخص می‌تواند آن را در کیف پول دیجیتال آنلاین ذخیره کند. ایده پشت کریپتوکارنسی این است که وسیله‌ای برای مبادله ارزی با عرضه محدود، مستقل از یک مرجع مرکزی، مانند بانک یا دولت فراهم کند. کریپتوکارنسی به صورت الکترونیکی منتقل می‌شود؛ بنابراین، هیچ سکه یا اسکناس فیزیکی وجود ندارد و هیچ نهاد شخص ثالثی در ایجاد یا انتقال آن دخیل نیست.

ساتوشی ناکاموتو ( Satoshi Nakamoto) نام فرد یا افرادی ناشناس است که خالق بیت کوین بوده‌اند. همچنین نخستین پایگاه داده بلاکچین توسط همین فرد یا افراد طراحی شده‌است. نخستین هدف ساتوشی ناکاموتو را می‌توان مشکل دوگانگی (دوبار خرج کردن) پول دیجیتال دانست. ساتوشی ناکاموتو تا دسامبر ۲۰۱۰ در حال توسعه‌ی بیت‌کوین بود و پس از این تاریخ از این پروژه خارج شد.

ناکاموتو در گزارش بنیاد P2P ادعا کرد که مردی است که در ژاپن زندگی می‌کند و در تاریخ ۵ آوریل ۱۹۷۵ متولد شده‌ است. اما گمانه زنی‌ها درباره‌ی هویت واقعی ناکاموتو عمدتاً بر روی تعدادی از کارشناسان رمزنگاری و علوم کامپیوتری غیر ژاپنی که در ایالات متحده و اروپا زندگی می‌کنند متمرکز شده‌است. ساتوشی ناکاماتو نام بنیانگذار و سازنده ناشناس بیت‌کوین است که دامین بیت‌کوین را اجرا و بیانیه معروف آن را منتشر کرد اما هویت او هیچوقت روشن نشد.

کیف پول ساتوشی تقریباً ۵ درصد از کل بیت کوین استخراج شده را در اختیار دارد، اما هیچ‌کس تا‌کنون تراکنش‌های آن را از طریق آدرس کیف پول پردازش نکرده‌ است و این امر او را به یکی از ثروتمندترین افراد جهان تبدیل می‌کند.

کریپتوکارنسی، ابزارهای دیجیتالی مبادله‌ای هستند که توسط افراد یا گروه‌های خصوصی ایجاد می‌شوند و مورد استفاده قرار می‌گیرند. کریپتوکارنسی توسط دولت‌های ملی تنظیم نمی‌شود، لذا به عنوان ارزهای جایگزین در نظر گرفته می‌شود. آن‌ها واسطه‌های مبادله مالی هستند که خارج از مرزهای سیاست پولی دولت وجود دارند. بیت کوین برجسته‌ترین نوع کریپتوکارنسی است و از همان اوایل که وارد بازار شد به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، صدها کریپتوکارنسی وجود دارد و هر ماه تعداد بیشتری از آن‌ها به بازار می‌آید. کریپتوکارنسی برای امنیت واحدهای مبادله خود از پروتکل‌های کریپتوکارنسی یا سیستم‌های کد بسیار پیچیده‌ای که انتقال داده‌های حساس را رمزگذاری می‌کنند، استفاده می‌کند.

ممکن است این سوال برای خیلی از افراد ایجاد شود که رمز ارز با ارز دیجیتال چه فرقی دارد؟ به زبان ساده رمز ارز نوعی ارز دیجیتال است. در حقیقت، ارز دیجیتال مجموعه‌ای است که شامل انواع ارز مثل ارز مجازی، ارزهای دیجیتال ملی و رمز ارز می‌شود. بنابراین می‌توان گفت هر رمز ارز قطعا یک ارز دیجیتال است، اما هر ارز دیجیتال لزوما یک رمز ارز نیست.

بلاک چین (Blockchain) بلاک چین در کریپتوکارنسی، بستری است که کلیه معاملات و فعالیت‌های قبلی را ثبت و ذخیره می‌کند و همچنین مالکیت تمام واحدهای ارزی را در زمان مشخص تأیید می‌کند. به عنوان سابقه کل معاملات کریپتوکارنسی تا به امروز، بلاک چین دارای یک محدودیت است به عبارت دیگر شامل تعداد محدودی تراکنش است که با گذشت زمان افزایش می‌یابد.

زمانی که بلاک چین بیت کوین در سال ۲۰۰۹ راه‌اندازی شد، فرصت‌های بسیاری برای توسعه‌دهندگان ایجاد شد تا برنامه‌ها و خدمات جدید را با استفاده از فناوری بلاک‌چین ایجاد کنند. آن‌ها با راه‌اندازی ارزهای دیجیتال جایگزین، که به آلت‌کوین معروف شدند، به دنبال تقویت نقاط مثبت و رفع نقاط ضعف بلاک چین بیت کوین هستند.

با توسعه فناوری بلاک چین، ارزهای دیجیتال فراتر از یک ذخیره دیجیتالی با ارزش رفتند و باعث شدند تا خدمات مالی دیگر، مالکیت دارایی، شبکه‌های اجتماعی بر بستر بلاک چین و… نیز رشد کنند و اکنون در حال فعالیت باشند.

به عنوان مثال اتر روی بلاک چین اتریوم کار می‌کند و بزرگ‌ترین آلت‌کوین محسوب می‌شود؛ همانطور که گفتیم، بیت کوین به عنوان یک ارز دیجیتال باارزش عمل می‌کند، اما اتر انجام تراکنش‌ها را در پلتفرم قراردادهای هوشمند که بر بستر بلاک چین اتریوم هستند، امکان‌پذیر می‌کند.

با گذشت زمان و استفاده گسترده‌تر از ارزهای دیجیتال، باعث شد تا برخی بلاک‌چین‌ها با مشکل مقیاس‌پذیری مواجه شوند! این موضوع جرقه‌ای شد تا بسیاری از توسعه‌دهندگان به دنبال ساخت پروتکل‌های جدید برای کمک به گسترش قابلیت‌های پردازش و کاهش هزینه‌های تراکنش باشند.